Mezzotinta

Rysunek wykonuje się gładzikiem na chropowatej powierzchni płyty miedzianej, uprzednio równomiernie posiekanej specjalnymi narzędziami – chwiejakiem lub ruletką. Przez wygładzenie określonych partii płyty skrobakiem lub gładzikiem uzyskuje się właściwą formę ryciny. Im bardziej wypolerowane zostaną odpowiednie fragmenty, tym dadzą jaśniejszy ton na odbitce, gdyż przyjmą mniej farby drukarskiej. Odbitki posiadają subtelne przejścia od czerni do bieli i niezwykle miękkie półtony. Jest to najbardziej malarska ze wszystkich technik graficznych. Była często używana do portretów i reprodukcji malarstwa.

Historia

Technika mezzotinty została wynaleziona przez Ludwiga von Siegen (1609–1680) w pierwszej połowie XVII w. Najwcześniejsza znana grafika wykonana w tej technice pochodzi z roku 1642 – jest to portret Amelii Elizabeth, księżnej Hesji-Kassel.

W 2. połowie XVII wieku technika ta rozpowszechniła się w Holandii, a w wieku XVIII także w Niemczech. Największy rozkwit techniki nastąpił w Anglii i Wiedniu pod koniec wieku XVIII^[3]. Mistrzami mezzotinty w Anglii byli m.in. John Raphael Smith, Valentine Green, Thomas Watson, Richard Earlom, William Dickinson. / Wikipedia - wolna encyklopedia

Przykłady dzieł wykonanych techniką mezzotinty

• 

  Portret Amelii Elizabeth von Hessen (aut. Ludwig von Siege, 1642)

• 

  Ptasi koncert (aut. Richard Earlom, 1778)

• 

  Reprodukcja obrazu Nathaniela Dance-Hollanda (aut. Valentine Green, 1797)